Riddarinn.is

Síðasta sumar kynntist ég miklum meistara. Nikulás heitir hann og er með skemmtilegri strákum sem ég hef kynnst. Áhugasamur og einlægur og alltaf tilbúinn í gott spjall. Við unnum saman á Mývatni og hann lífgaði mikið upp á dagana þar.

Nikulás á góðri stund í íbúðinni

En þrátt fyrir alla sína kosti þá var hann samt ekki fullkominn. Flestir hafa að minnsta kosti einn galla og þar var hann engin undantekning. Í hans tilfelli var það eldamennskan. Það var ekki það að hann væri lélegur kokkur. Meira svona hvað hann ákvað að elda og hvenær.

Við bjuggum tíu saman í lítilli íbúð við Mývatn. Við lifðum saman í sátt og samlyndi og tókum tillit til hvors annars. En það var þó eitt sem klikkaði ekki. Í hvert sinn sem við hin vorum skriðin upp í rúm til að fara að sofa, þá sótti Nikulás sér pönnu og byrjaði að steikja beikon.

Þetta gerðist alltaf nákvæmlega á miðnæti. Og beikonið mátti sko ekki vera mjúkt, það þurfti alltaf að vera harðbrasað.

Nikulás að elda beikon

Og það er ekki eins og við höfum verið með eitthvað loftræstikerfi í eldhúsinu. Þar voru tveir litlir gluggar, sem hann passaði sérstaklega að hafa lokaða. Þannig að öll brælan fór beint inn í herbergið mitt. Og örugglega hjá hinum líka. En í mínu herbergi var brælan samt svo mikil að ég gat ekki ímyndað mér að það væri einhver bræla eftir til að fara í hin herbergin líka.

Og svona liðu dagarnir. Enginn gat sofið og öll íbúðin angaði af beikoni. Rúmfötin, handklæðin og nærfötin – nefndu það.

En eftir að hafa búið saman í 10 daga þá ákváðum við að halda húsfund. Og þar var ákveðið, algerlega ótengt Nikulási og beikoninu hans, að það mætti ekki að steikja beikon eftir klukkan 22.00 á kvöldin. Þetta var samþykkt með níu atkvæðum á móti einu og þar með var þetta vandamál úr sögunni.

En þessi saga fjallar samt ekki um beikonbræluna.

Þessi saga er um aðra lykt:

Þetta kvöld sat ég í herberginu mínu með lokaða hurð. Ég var að vinna í tölvunni þegar ég byrja að finna slæman fnyk ágerast inn í herberginu mínu. Á sama tíma er kallað á mig úr eldhúsinu:

Nikulás: Pálmar getur þú nokkuð aðstoðað mig aðeins?

Ég var ekki að nenna því að vera truflaður og kallaði á móti í gegnum hurðina:

Pálmar: Hvað ertu að pæla? Og hvaða lykt er þetta?
Nikulás: Hefur þú oft eldað kjúkling? Getur þú hjálpað mér að meta hvort það sé í lagi með þessa kjúklingabringu?

Um leið og hann sagði þetta þá mundi ég eftir því að hafa séð staka kjúklingabringu í glærum poka í litlu hvítu plastglasi inn í ísskáp mörgum dögum áður.

“Guð minn góður, ég veit strax að þessi kjúklingabringa er það ónýtasta sem til er” hugsaði ég og stóð upp. Þegar ég opnaði hurðina var það eins og að ganga á vegg. Þetta var viðbjóðslegasta lykt sem ég hafði fundið. Ég á í raun erfitt með að lýsa henni en rotnandi hvalkjöt í holræsi er örugglega nálægt því.

Og þá sá ég sjón sem ég mun aldrei gleyma. Þarna stóð Nikulás, meistari, með nefið á sér bókstaflega ofan í plastglasinu með kjúklingabringunni, nýbúinn að fjarlægja hana úr pokanum.

“Okei gubb” hugsaði ég, “Hvað er að og hvernig í fjandanum fer hann að þessu án þess að æla??“. Það næsta sem gerist er að hann lítur upp og horfir á mig rosalega óviss á svipinn.

Nikulás: Ég er ekki viss hvort það sé í lagi með þessa bringu eða ekki.

“Ekki viss?? Hvað meinar hann?!?” hugsaði ég. Fyrir mér var þetta jafn augljóst og að maður ætti ekki að borða úldið fuglshræ sem maður finnur út í fjöru.

Nikulás: Getur þú fundið lyktina og hjálpað mér að dæma?
Pálmar: Finna lyktina? Ég finn alveg lyktina hingað! Hentu þessari bringu núna!
Nikulás: Já en… ég er ekkert búinn að eiga hana það lengi, held ég.

Svipurinn á honum gaf vel til kynna hvað þessi bringa skipti hann miklu máli. Hann var ekki tilbúinn til þess að gefa hana eftir svo auðveldlega. Ég steig einu skrefi nær og leit ofan í glasið. Bringan var fjólublá á litinn.

Pálmar: Þessi kjúklingabringa er fjólublá! Þú þarft að henda henni núna!!

Djúpt inn í þessum ísskáp hafði bringan verið falin

Ég sá hvernig eymdin færði sig yfir andlitið á honum þegar hann áttaði sig á stöðunni. Og ég skildi hann. Við vorum öll fátækir námsmenn. Við lifðum á höfrum og skyri (og beikoni). Að kaupa kjúklingabringu var eitthvað sem við leyfðum okkur í mesta lagi einu sinni yfir sumarið. Og það átti enginn að þurfa að upplifa það að henda sinni eigin bringu.

Stundin þegar hann gekk með bringuna sína í átt að ruslafötunni var sorgleg. Ég stóð þétt við bakið á honum og var með tárin í augunum þegar ég sá hana hverfa í ruslið.

Ég veit ekki hvað bringan var búin að vera í ísskápnum lengi. Það kæmi mér ekkert á óvart þó að Nikulás hafi átt þessa bringu í mörg ár áður en hann kom á Mývatn. Einhverskonar gælubringa sem hann tekur með sér hvert sem hann fer. Sem gerir endirinn á sögunni bara enn sorglegri ef eitthvað er.

Svona var ástandið í Mývatnssveit eftir kvöldið

Þennan dag má segja að ég hafi bjargað lífi Nikulásar. Hann þakkaði mér ekki fyrir það þá því hann var svangur og ekki að hugsa skýrt. En í dag þakkar hann mér lífsgjöfina í hvert sinn sem ég hitti hann.

Fyrir stutta síðan var mér boðið í heimsókn í nýja íshellinn á Langjökli. Ég varð strax mjög spenntur fyrir því að fara þangað enda hef ég alltaf verið mikið fyrir ís og þá sérstaklega piparmyntu. Ég hef oft heyrt um ísbíla en aldrei fyrr hafði ég heyrt um íshelli og hlakkaði mikið til. “Kannski er þetta eins og Dunkin Donuts – eitthvað nýtt dæmi á Íslandi” hugsaði ég á meðan ég slefaði yfir öllum tegundunum sem væru í boði.

Við vorum mjög spennt fyrir utan íshellinn

En þegar ég kom þangað varð ég fyrir miklum vonbrigðum. Þarna var mikið af snjó og klaka, en enginn ís. Ég gekk á leiðsögumanninn og spurði hann hvað í fjandanum væri í gangi. Með tárin í augunum reyndi ég svo að segja honum að Þetta væri ekki alvörunni ís-hellir. En hann skildi mig ekki.

Það tók mig um það bil 30 mínútur að jafna mig. En þegar það var komið þá áttaði ég mig á því að þetta var allt saman ótrúlega flott. Búið var að grafa nokkur hundruð metra göng inn í jökulinn og ég var bókstaflega að ganga inn í honum. Þar var líka kapella og ótrúlega flott náttúruleg jöklasprunga sem búið var að lýsa upp. Svo voru leiðsögumennirnir skemmtilegir þannig að fyrir mig var þetta frábær upplifun í alla staði.

Ekkert smá falleg jöklasprunga

Þess vegna kom það mér mjög á óvart þegar ég kom heim að það fyrsta sem ég sá var frétt á visir.is þar sem það var bókstaflega verið að hrauna yfir íshellinn.

Þar var að finna eldri mynd og lýsingar á hellinum sem voru í engu samræmi við mína upplifun af honum nokkrum klukkustundum áður. Í fréttinni kom fram að ferðaþjónustufyrirtæki væru að gefast upp á hellinum og hætt að senda ferðamenn þangað. Að fólk þyrfti að ganga á eintómum vörubrettum vegna vatnsflóðs og að í göngunum væri grenjandi rigning vegna bráðnunar. Sem sagt allt í fokki.

“Hvaða bull frétt er þetta?” hugsaði ég. Kannski var þetta svona fyrir einhverjum vikum en þá var allavega búið að bæta úr því og vel það. Það næsta sem ég hugsaði var að ég þyrfti að koma þeim til varnar. “Ef ekki ég – hver þá?“.

Það var þó eitt vandamál sem fylgdi þessu. Eina leiðin til að koma þeim til bjargar var að skrifa athugasemd við fréttin. En eins og við lærðum öll í fermingarfræðslu þá skrifar maður ekki athugasemdir á vefmiðla.

Fyrir mig var þetta stór ákvörðun. Ég hafði aldrei skrifað athugasemd á vefmiðill áður. “Fólk á eftir að missa álit á þér Pálmar” hugsaði ég. En samt, hvað var það versta sem gæti gerst? Þannig ég lét vaða. Ég skrifaði athugasemd. Þetta var ekkert merkilegt. Bara nokkrar setningar um upplifun mína í heimsókninni í hellinn. En það sem ég vissi ekki var að líf mitt var að fara að breytast.

Ég var orðinn virkur í athugasemdum. VIRKUR Í ATHUGASEMDUM. Ég. Eftir eitt skipti!

Hvaða bull var þetta.

“Eitt skipti er einu skipti of mikið bla bla“. Ég hafði oft heyrt þetta í sambandi við fíkniefni og kynsjúkdóma – en aldrei í sambandi við fréttamiðla. Virkur í athugasemdum greinilega bara meira smitandi en uppvakningafaraldrar og fuglaflensan. Hvað var ég að hugsa?

Þetta gerðist 3. júlí 2015 og líf mitt hefur breyst töluvert síðan þá. Ég hef til dæmis átt erfitt með að fá vinnur og að komast inn í skóla. Margir vinir mínir hættu að tala við mig. Og þegar ég hef boðið stelpum á stefnumót biðja þær mig oftast um að framvísa hreinu athugasemda-vottorði. Sem ég á ekki og mun aldrei eignast. Ég á einfaldlega minni möguleika í lífinu en áður.

En þar sem að samfélagið er ekki tilbúið til þess að taka á móti mér aftur þá hef ég engan hvata til að láta af þessari hegðun minni og gerast betri borgari á nýjan leik. Þangað til það gerist mun ég því halda áfram uppteknum hætti.

Ég mun skrifa athugasemd á hverja einustu frétt sem birtist á dv.is og visi.is það sem eftir er. Og þá fyrst sjáið þið hvernig það er að vera raunverulega VIRKUR í athugasemdum!

Allir vita að svefn er lykilatriði í því að ná góðum árangri í lífinu. Hvort sem það er í líkamsrækt, skóla eða einkalífinu.

Fólk getur bæði hamast í ræktinni og legið yfir bókunum en ef svefninn er ekki í lagi þá gerist ekkert. Allar rannsóknir hafa sýnt að það er óþarfi að æfa til að ná árangri í líkamsrækt, óþarfi að lesa til að ná árangri í skóla og óþarfi að mæta í vinnu til að ná árangri í einkalífinu. Allt sem þú þarft að gera er að sofa vel.

Þeir sem þekkja til mín vita að ég er sérfræðingur í svefni. Fólk hefur fylgst með mér með aðdáun sofna á stefnumótum og fundum í vinnunni og öfundað mig af þessum hæfileika. Þess vegna ákvað ég fyrir nokkrum árum að gerast einkaþjálfari í svefni.

Þetta fór rólega af stað á meðan fólk var að venjast hugmyndinni. Allir höfðu heyrt um einkaþjálfara á líkamsræktarstöðvunum en enginn hafði áður heyrt um svefn-einkaþjálfara.

Ég stóð yfir fólki meðan það svaf og aðstoðaði með andardrátt og líkamsstellingar. Hrósaði fyrir fallegar hrotur, slökkti á vekjaraklukkunni á morgnana og svo framvegis. Smám saman varð þetta þekktara og á endanum var ég orðinn vinsælasti svefn-einkaþjálfari landsins. Ég var á forsíðum blaðanna, allir vildu sofa hjá mér og fólk var að ná virkilegum árangri.

En nú á sama tíma og tækninni hefur fleygt fram er eftirspurnin orðin of mikil. Ég hef bara ekki lengur undan. Þess vegna hef ég fyrstur á Íslandi ákveðið að bjóða upp á fjarþjálfun í svefni!

Í þjónustunni er margt innifalið:

Ég fylgist með ykkur sofa í gegnum Skype.

Símhringingar á klukkutíma fresti alla nóttina til að spyrja hvernig gengur (Munið að hafa kveikt á símanum).

Geisladiskur þar sem ég hef sungið inn allar þekktustu vögguvísurnar (Bí-bí og blaka, Sofðu unga ástin mín og Lömbin þagna).

Eitthvað app þar sem þú getur reiknað út meðaltal.

Mánaðarlegir útreikningar á svefn-prósentu.

Flestir eru að sofa í kringum 7-8 tíma á sólarhring sem er eingöngu um 30% svefn en hjá mér hefur fólk náð að hækka svefn-prósentu sína upp í allt að 60-70% af sólarhringnum. Það þýðir að þú getur sagt bless við alla baugana og bókstaflega gleymt því hvernig það er að geyspa!

Einnig fylgir bæklingur með mörgum góðum svefn ráðum:

Ekki vakna við vekjaraklukkuna klukkan 8. Það á alltaf að sofa til hádegis.

Ekki hlusta ef einhver segist ætla að reka þig úr vinnu eða skóla. Þú ert að ná árangri.

Mætið vel sofin í próf í skólanum. Ef prófið er snemma um morgun (t.d. kl. 10:00) er mjög áhættusamt að ætla sér að vakna um miðja nótt (kl. 09:30) og mæta með óstarfshæfan heila í prófið. Best er að sofa til hádegis og leysa prófið með fullri einbeitingu síðustu 30 mínúturnar.

Eignastu heilbrigðar fyrirmyndir. Helst Þyrnirós eða Óla Lokbrá.

Ekki eiga hana (fugladýrið).

Athugið að þetta prógram er sérstaklega gott fyrir þá sem hafa hingað til kallað sig “A týpur“.

Vilt þú ná alvöru árangri í lífinu?

Hafðu samband og sofðu betur strax í dag!

Um helgina fór ég í ferðalag á stað sem mér þykir mjög vænt um. Stað þar sem náttúran er í fyrirrúmi, fjöllin voldug og lækirnir tærir. Óspillt náttúra eins og hún gerist best.

Ég bý nefnilega í miðri stórborginni. Í Reykjavík þar sem maður getur maður varla andað fyrir mengun. Þú getur ekki ræktað svo mikið sem einn tómat út í glugga án þess að hann deyji úr gróðurhúsaáhrifum. Og þú getur gleymt því að fá þér göngutúr á Miklubrautinni á morgnana, þú ert nefnilega svo rosalega mikið “fyrir öllum“. Allir eru að drífa sig – enginn að njóta.

Þess vegna gat ég ekki beðið eftir því að komast í sveitina. Að njóta kyrðarinnar og náttúrunnar. Anda að mér hreina loftinu og drekka tæra vatnið – njóta.

Ég gleymdi samt tannburstanum mínum. Það var það eina pirrandi við þessa ferð. Það er samt mikill misskilningur að það eigi að bursta sig daglega. Tannlæknar hafa alltaf talað um að það eigi að bursta sig 30 sinnum í mánuði. Allir sem þekkja tannlækna vita að þeir hafa aldrei sagt neinum að bursta tennurnar einu sinni á dag. Það væri jafn steikt og að segja að það þyrfti að bursta tennurnar í 12 sekúndur á klukkutíma fresti. Reglan er 30 sinnum í mánuði hvort sem þú gerir það allt sama daginn eða ekki. Og ég var búinn að bursta mig svona 47 sinnum fyrstu þrjá dagana í júlí þannig mér var slétt sama.

Svona lítur enginn tannbursti út

Eftir 5 tíma akstur yfir fjöll og heiðar var ég loks mættur í sveitasæluna. Selir í sjónum, fuglar á himnum og lækjarsprænur út um allt. Ég fór beint upp í skólann þar sem við gistum. Þar voru allir í óðaönn við að grilla, sötra og undirbúa sig fyrir sveitaball um kvöldið. En mitt eina markmið var að njóta, til þess var ég kominn.

Sveitasælan eins og hún gerist best

Fyrstu þrjá tímana byrjaði ég á því að anda að mér hreina loftinu. Ég held ég hafi örugglega dregið andann á nokkurra sekúndna fresti allan tímann. En eftir þrjá tíma var ég kominn með leið á því og hætti að anda. En þá var komið að næsta skrefi – að drekka sveitavatnið. Svo tært, óspillt og laust við alla mengun frá stórborginni.

Ég tók mér stöðu fyrir framan vaskinn og virti það fyrir mér. Ég hef aldrei séð neitt glærara. Meira að segja vatnið í klósettinu var girnilegt. Svo hallaði ég mér fram og byrjaði að þamba. Ég hef örugglega drukkið tvo lítra. Ég hætti ekki. Ég drakk vatn í öllum stellingum. Þetta var örugglega besta vatnsdrykkja sem bæði ég og þessi vaskur höfðum stundað. Þegar ég var búinn að ljúka mér af lokaði ég munninum og fór niður.

Það var samt eitthvað skrítið bragð.

Þegar ég kem niður er fólk út um allt. Sumir eru að borða og aðrir eru inn í skólastofu. En það sem allir eiga sameiginlegt er að þeir eru með vatnsflösku við hendina. “Hvað eru allir komnir í bland?” hugsaði ég og settist niður. Tara kærasta bróður míns sat á móti mér og ég spurði:

Ég: Ertu með bland?
Tara: Nei ég er bara með vatn.
Ég: Afhverju ertu með það í flösku?
Tara: Af því að það þarf að sjóða vatnið hérna áður en maður drekkur það.

Sjóða vatnið? Þarna var ég alveg “Nei um hvað er hún að tala?”

Tara: Þú veist að það eru saurgerlar í vatninu hérna…
Ég: Ha?
Tara: Það eru saurgerlar í vatninu hérna.
Ég: Saurgerlar í vatninu??
Tara: Já, var enginn búinn að segja þér?
Ég: Nei það er enginn búinn að segja mér!!
Tara: Ó, ég hélt að allir vissu það…

Svo byrjaði hún að hlægja. Og ég var að drekka svona 2 lítra af þessu.

Næst fór fleira fólk að blanda sér í málið:

Guðrún frænka: Þú veist það eru miðar út um alla veggi…
Ég: Já ég kom ekkert hingað til að skoða einhverja miða!!

Svo byrjuðu allir að hlægja, nema ég. Og ég var ekki einu sinni með tannbursta.

Miðarnir sem héngu útum alla veggi

Og ég var á leiðinni ball. Saurgerlastrákurinn. “Góður nýji rakspírinn þinn Pálmar“. “Er þetta ný tegund af extra tyggjó?“.

Oft heyrir maður að það að kyssa stelpur sem reykja sé eins og að sleikja öskubakka. En mig langar ekkert að heyra hvað er sagt um stráka sem drekka saurgerla. Og mér finnst eiginlega bara rangt að gera grín að því.

Og fyrir þá sem vita ekki hvernig saurgerlar líta út þá eru þeir einhvern veginn svona:

Saurgerlar í Reykjavík

Þarna voru draumar mínir um sveitasælu og óspillta náttúru orðnir að engu. En sem betur fer er ég kominn aftur í Reykjavík og þó ég geti varla andað fyrir mengun þá er það bara ekki svo slæmt.

Ég fór á Subway í gær og pantaði mér bát dagsins.

Fyrst fékk ég þessa venjulegu spurningu sem allir Íslendingar hafa verið spurðir svona 1.000 sinnum að: “Viltu hita eða rista?”

Ég hef aldrei skilið þessa spurningu. Báðar aðferðir hita bátinn. Afhverju fá allir Subway starfsmenn á landinu þau fyrirmæli að orða þetta svona?

Þegar ég verð forstjóri á Subway verður henni breytt í:
“Viltu hita bátinn í örbylgju eða rist?” (meikar meiri sens)
Eða bara:
“Öbb’eða rist?” (hnitmiðað)

En þarna ákvað ég að of lengi hafi starfsmenn á Subway fokkað í hausnum á mér og ákvað að fokka aðeins til baka:

Hún: Viltu hita eða rista bátinn?
Ég: Nei takk. En geturu kælt hann fyrir mig?
Hún: Haaa.. kæla hann?
Ég: Já bara sett hann aðeins í kælinn fyrir aftan þig
Hún: Uhh… ertu að meina þetta eða?
Ég: Já

Hún heldur á bátnum og lítur í kringum sig og á strákinn sem er að vinna með henni.

Ég: Settu hann inn bara í 1 mínútu, það er svona passlegur kuldi

Þá snýr hún sér við og tekur ráðvilt eitt skref í átt að kælinum með bátinn…

En þá viðurkenni ég að ég hafi verið að grínast og mínu mindfokki þar með lokið. En um leið byrjar hennar mindfokk aftur:

Hún: En viltu þá hita eða rista?